Om Sri
Sai Ram
D-ro Valluvan Jivanandan
En la jaro 1980, mi unue
aŭdis pri Sri Sathya Sai Baba. Mi estis estudento en medicina kolegio. Dum la
feriotagoj, mi iris al la monta vizitejo, Kodaikanal. Mia sola intenco estis promenadi
kaj ĝui la vidindaĵojn tie. Tie, oni sciigis min, ke Sai Baba estas loĝanta
apud la tre bela lago. Do, ni iris tien. Ĉar estis nur ĉirkaŭ 200 homoj, ni
povis havi bonan darŝanon t.e. vid-al-vido de sanktulo. Sincerdire, tiam mia
mensa stato ne estis preta por spiritualaj aferoj.
Revenante, mi daŭrigis mian
studadon kaj iĝis kora kirurgo. Nun, mia ĉefa celo estis gajni monon por
elspezo en plezurigaj okupoj...
Miaj gepatroj estis en
Arizona, Usono. Ili estis adorantoj de Sai Baba kaj fervore ĉeestis la
adorkantadan kunvenon kaj partoprenis en aliaj agadoj de la Satja Sai Organizo
de tiu urbo. Ili
invitis nin por pasigi iom da tempo kun ili. Sed la
tabelo de laboro en nia hospitalo ne permesis mian foreston. Tamen, iel mi
povis havi mallongan forpermeson kaj iris al Arizona. Estis la adorkantada tago
kaj ili kunprenis nin al la kunsido. Ĉar min ne interesis tiuj programoj, kaj
mi ne havis pli ol du tagojn por resti tie, mi trovis pretkston por eviti la
kunsidon nome, aranĝi sidlokon en la reflugo. Du tagojn poste ni reflugis.
Forruliĝis tempo. Mia amiko
donis al mi la libron "Sai Baba - Homo de Mirakloj" verkita de S-ro
Howard Muphet. Vere, tiu libro impresis min profunde. Antaŭe, la magnetofono en
mia aŭtomobilo ludis nur popularan muzikon. Sed, post mi legis la libron, mi
aŭskultas nur adorkantojn de Dio.
En Novembro 1992, mi estis
flugonta al Arizona, Usono. Ĉar la flugotempo estos longa, mi enmetis kelkajn
romanojn en la mansaketon. por legi dum la flugo. Kiam la flugo komencis, mi
palpis en la mansaketo por selekti romanon. Je mia mirego, esti nur unu libro –
“Vido de Sai” aŭtorino S-ino Rita Bruce - pri kiu mi sciis nenion. De kie venis
tiu libro, kaj kien malaperis la romanoj, kiujn mi mem tre zorge enŝovis!!!...
Ĉar estis nur unu libro, mi komencis legi. Ĉi tie, mi devas diri, ke, mense, mi
havis nenian intereson pri religio, aŭ filozofio, tial, se mi legus tian
líbron, mi endormiĝus en malpli ol dek minutoj.
Kredu min; la tutan libron
mi legadis sen ia ajn malhelpo.
Nun, mi malkaŝas, ke mi estis
viando-manĝanto, kaj se mankis viando, mi montris mian malplaĉon brue ... Jen
kio okazis. Tuj post legado de tiu libro, mi iĝis vegetarano. Ekde tiam, mi ne
plu povis eĉ vidi tiun manĝo-pladon. Kompreneble, mia ŝanĝiĝo mirigis ĉiujn.
En Arizona, mi komencis
labori kiel kirurgo en hospitalo.
Estis Aprilo 1993. Mi jam
iĝis ano de la Sri Satja Sai Organizo.
Mi ĉeestis adorkantadon en
la hejmo de mia amiko. Post la kantado, iu gasto-parolanto el Hundujo informis
nin detale pri la Sri Satja Sai Baba Super-speciala Hospitalo en Puttaparti en
Hindujo, kie ĉiu paciento ricevas senpagan kuracadon, medikamenton kaj dieton.
Manko de la artefaritaj valvoj devigas koropensadis multe. Ĉar ili estas
multekostaj. Kaj mia monujo ne povis toleri tiun elspezon, mi silente revenis
al mia hejmo.
La sekvantan tagon, mia tre
malnova amiko telefonis min, dum longa tempo ni ne interparolis. Tial, mi ege
ĝojis aŭdi lian voĉon. Jen la konversacio:
Mi: Mi estas feliĉa aŭdi de vi. Jam forruliĝis longa tempo.
Ĉu vi laboras en la sama
firmo en kiu vi komencís vian karieron? Kiel iras la komerco?
Li: Mi ne plu laboras tie; mi forlasis ĝin.
Mi: Ĉu? ... ĉu vi trovis alian firmon?
Li: Certe. Nun mi estas kun “Saint Jude Medicals” kiu estas la plej granda
en la mondo, kiu fabrikas “artefaritajn valvojn”...
Veron diri, mi mutiĝis pro
mirigo.
Li: Kio do?
Mi klarigis al li, pri la
bezono de la hospitalo en Hindujo kaj ĉion, kion la gasto-parolanto diris pri
tiu hospitalo. Je tio.
Li: Ĉar ĉio estas senpaga en tiu hospitalo, mi certigas, ke ni vendos je
duonkosto.
Hieraŭ, mi ne havis ian
esperon aĉeti la valorojn, sed hodiaŭ, de neatendita fonto venas la rimedo.
Estas klare, ke Sai Baba aranĝis ĉion.
Simile, mi iĝis instrumento
por la liverado de koraj suturoj (cardiac sutures). Iun tagon, vendisto de
komerca kompanio, kiu fabrikas suturojn telefonis min dirante, “Ni havas
abundan stokon de suturoj. Se estas hospitaloj, kiuj faras karitatan servadon
al homaro, ni estas pretaj vendi sen imposto.” Ĝoje, mi akceptis tiun proponon
kaj sendis ilin al Puttaparti.
Alian fojon, mi aĉetis
ekipaĵon por la hospitalo en Puttaparti (kosto – 30.000 dolaroj). Mi deziris
kunporti ĝin, por ke ĝi ne difektiĝu dum transiro. Sed, la tabelo de operacioj
indikis, ke ni ĉiuj estis plenaj je laboro. Sana prudento igis min ne peti
forpermeson. Mense mi preĝis al Sai Baba, “Vi estas ĉioscia, mi lasas la
problemon en Viaj manoj.”
Kelktagojn
poste, mia estro petis min, “Ĉu vi povas permesi al vi libertempon dum Julio?
Estas kirurgo, kiu estas libera tiam dum du semajnoj povas anstataŭigi vin. Ĉu
eblas? Tuj mi komprenis ke Sai Baba aranĝis ĉi tiun situacion kaj senhezite
akceptis.
Kune kun la pakaĵo (la
ekipaĵo) mi estis en la flughaveno en Mumbai (Hindujo) ĉe la doganejo. La
taksisto, vidinte la ekipaĵon eble sentis, “jen granda kaptaĵo” kaj tuj
malpakis ĉiun eron de la ekipaĵo por kalkuli la doganan pagon. Malgraŭ mia
piedo, ke la ekipaĵo estas por la hospitalo de Satja Sai Baba, li komencis
kalkuli la pagendan sumon. Tuj mi preĝis al Sai Baba, “Mi estas senhelpa. Vi
devas trakti la problemon.”
Mia preĝo apenaŭ finiĝis,
kiam venis la intendanto de la dogano kaj demandis al mi, “Kio estas?” Kiam mi
diris, “ĉi tiu ekipaĵo estas por la hospitalo de Satja Sai Baba” li tuj turnis
sin al la doganisto kaj diris, “Repaku ĉiun eron kaj donu al la doktoro.” Li
mem kontrolis, ke ĉiu estis pakita kaj aranĝis kamioneton, en kiu la pakaĵoj
estis metitaj, kaj akompanis ĝin ĝis la aviadilo flugonta al Madraso kaj
atendis, ke ĉiuj estis enmetitaj en la aviadilo ... kaj mi mem transdonis ilin
al la hospitalo.
Dum mia ĉeesto en Praŝanti
Nilajan, Puttaparti, Svami (tiel oni parolas Sai Baba) petis, ke mi parolu pri
la aktivado en Usono. Poste, Svami invitis min al sia ĉambro por privata
parolo. Antaŭ ol mi eniris la ĉambron, mi surpaperigis kelkajn demandojn, el
kiuj mi atendis klarigon de Svami. En la ĉambro, la persono kiu sidis apud mi
estis la mondfama kirurgo Donald Ross. Kiam Svami komencis paroli, feliĉego
ravis min kaj mi aŭdis nenion. Iom poste, mi aŭdis ĉion, kion Svami estas
diranta, kaj ili estis la solvo de miaj demandoj en la sama ordo kiel
enlistigita sur la papero. Svami materiigis ringon kaj sanktan cindron por mi.
El Puttaparti, mi veturis
per taksio al Bangaloro, kie mi loĝis en hotelo, kaj de tie mi iris al la
flughaveno kaj enaviadiliĝis. Nur tiam mi konstaktis, ke mi perdis la
mansaketon. Tuj, mi telefonis mian amikon pri la perdo kaj petis, ke li enketu
en la hotelo kaj la flughaveno... Min ne ĉagrenis la valoraĵoj en la mansaketo
sed la fotografaĵoj de la konferenco, kaj la kunesto kun Svami ... Pasis iom da
tempo, sed la aviadilo restas senmova!!! Kaj subite la pordo de la aviadilo
malfermas, kaj iu sinjoro envenas kaj rekte aliras al mia sidloko, jetas ion
antaŭ mi kaj foriras senvorte... Kaj tio estis mia mansaketo! Mia amiko
telefonis al mi dirante, ke li ne trovis la mansaketon. Kiu povas esti tiu Samaritano?
Laŭ mi, devas esti SVAMI.
Pliposte, mi estis faranta
koran kirurgion. La ringon, kiun Svami materiigis, mi metis en ĉeno kaj tiu
ĉeno ĉiam pendas ĉirkaŭ mia kolo. Estis operacio pretertubeta. La koron de la
paciento estis pretigita por la pretertubeto, sed mi ne trovas la arterion, kiu
bezonas la tubeton. Ĉiu momento estas tre grava sed kie estas la arterio? Mi
serĉadis sed vane. Mi preĝis al Svami. Kaj subite la ringo pinĉis mian bruston
kaj mi sentis, ke iu Supera Povo eniras en mian korpon kaj vigligas ĝin kaj
miaj manoj komencis funkcii rapide, trovis la arterion kaj faris la operacion. Kiam ĉio finiĝis, la Povo
forlasis min.
Dank' al Svami, la paciento
estas sana. Estas klare, ke ne mi sed Svami savis la pacienton.
Eldonis: Spiritisma Eldona
Asocio F. V. Lorenz
Nenhum comentário:
Postar um comentário